Wat een prachtige poëtische woorden voor vermoeidheid! Woorden voor vermoeidheid zijn zo belangrijk. De helft van de lezersreacties op mijn boek 'Energiek leven - anders kijken naar vermoeidheid bij chronische aandoeningen' gaat over woorden en dat mensen eindelijk kunnen vertellen waar ze precies last van hebben, daardoor meer begrip krijgen van anderen (en zelfcompassie) en grip krijgen op hun energie. Zonder woorden kun je niet nadenken over wat je zo moe maakt, en wat daaraan te doen is.
Ik ben een paar jaar geleden (vlak voor corona) een periode zo moe geweest dat ik het gevoel had dat ik er niet meer was. Dat er een lege huls rondliep die toevallig dezelfde naam had als ik. Door dit stukje ben ik gaan nadenken over een woord voor die toestand. Ik denk opgesoupeerd. Zo voelde het, compleet opgesoupeerd.
Overigens kom ik er tegenwoordig gewoon voor uit dat ik regelmatig lui ben. En ook wel traag. Rot op met je efficiënte en altijd energieke wereld.
Als persoon met autisme heb ik deze woorden geleerd die mijn vermoeidheid beter beschrijven: overgestimuleerd (moe van alle stimulans van buitenaf, er kan niks meer bij in mijn brein, maar ik kan óók niet slapen); overprikkeld (hetzelfde, maar meer op een emotioneel niveau); decision fatigue (beslissingsmoe, ik ben niet meer in staat om keuzes te maken). En dan is er ook nog gewoon slaperig, en lichamelijk moe zoals na de sportschool.
Het is soms echt heel nuttig om meer specifieke woorden te hebben om te beschrijven hoe je je voelt, zodat je jezelf beter kunt begrijpen, en de mensen om je heen jou ook. Vervolgens kun je dan stappen zetten om beter voor jezelf en je omgeving te zorgen. Want als je slaperig bent, helpt het om te gaan slapen, maar als je overprikkeld bent, moet je juist even (in je eentje) een rustige activiteit doen waar je weer van oplaadt. Voor mij is dat meestal iets creatiefs, zoals schrijven, of een boek lezen.
Ooo die te moe zijn om te kunnen slapen is vreselijk he. Ik moet dan altijd aan baby's denken: die kunnen ook niet slapen als ze teveel prikkels hebben gehad. Beslissingsmoe is ook echt een goede! Die moet op de lijst.
Haha, indrukwekkende lijst met verschillende typen moeheid! En super interessant fenomeen inderdaad ook, die link tussen taal en emotieherkenning. Zelf doe ik onderzoek naar innerlijke spraak (het stemmetje in ons hoofd) bij kinderen met en zonder taalontwikkelingsstoornissen. We zien dat kinderen actief taal gebruiken bij het leren onderscheiden van emoties, en dat mensen met taalproblemen meer moeite hebben met het opmerken van emoties bij anderen én bij zichzelf. Je stuk inspireert me om daar eens over te schrijven op Substack.
Goede vraag, en moeilijk goed te beantwoorden in een korte reactie (voor zover we überhaupt al duidelijke antwoorden hebben). Maar ik ben het eens met Lisa Feldman Barrett dat woorden noodzakelijk zijn voor het vormen van emotie concepten. Als die eenmaal zijn vastgelegd, hoeven we woorden niet te worden gezegd, hardop dan wel in stilte. Dus ook beelddenkers hebben de woorden ooit nodig gehad, en op de achtergrond spelen ze waarschijnlijk nog steeds een rol, alleen dan onderbewust in het brein.
Ook een mooi woord: moedermoe. Subcategorie van tropenjarenmoe. (Jammer dat vadermoe niet net zo mooi in het gehoor ligt maar ik denk dat de meeste moeders wel weten dat moedermoe iets anders is dan vadermoe.)
Ik ben meestal multifactorieel moe.
Wat een prachtige poëtische woorden voor vermoeidheid! Woorden voor vermoeidheid zijn zo belangrijk. De helft van de lezersreacties op mijn boek 'Energiek leven - anders kijken naar vermoeidheid bij chronische aandoeningen' gaat over woorden en dat mensen eindelijk kunnen vertellen waar ze precies last van hebben, daardoor meer begrip krijgen van anderen (en zelfcompassie) en grip krijgen op hun energie. Zonder woorden kun je niet nadenken over wat je zo moe maakt, en wat daaraan te doen is.
Ik ben een paar jaar geleden (vlak voor corona) een periode zo moe geweest dat ik het gevoel had dat ik er niet meer was. Dat er een lege huls rondliep die toevallig dezelfde naam had als ik. Door dit stukje ben ik gaan nadenken over een woord voor die toestand. Ik denk opgesoupeerd. Zo voelde het, compleet opgesoupeerd.
Overigens kom ik er tegenwoordig gewoon voor uit dat ik regelmatig lui ben. En ook wel traag. Rot op met je efficiënte en altijd energieke wereld.
Fijne nieuwsbrief met veel herkenning. Toevallig ook net de redding gelezen en nu begonnen aan Martelaar! Ben benieuwd.
Ik voel me aangesproken haha! En ga zeker een persoonlijk lijstje maken. Waaronder:
Terugval moe: zodra je denkt ‘ik kan de wereld weer aan’ maar binnen een paar dagen weer ko bent
oja heel herkenbaar
Als persoon met autisme heb ik deze woorden geleerd die mijn vermoeidheid beter beschrijven: overgestimuleerd (moe van alle stimulans van buitenaf, er kan niks meer bij in mijn brein, maar ik kan óók niet slapen); overprikkeld (hetzelfde, maar meer op een emotioneel niveau); decision fatigue (beslissingsmoe, ik ben niet meer in staat om keuzes te maken). En dan is er ook nog gewoon slaperig, en lichamelijk moe zoals na de sportschool.
Het is soms echt heel nuttig om meer specifieke woorden te hebben om te beschrijven hoe je je voelt, zodat je jezelf beter kunt begrijpen, en de mensen om je heen jou ook. Vervolgens kun je dan stappen zetten om beter voor jezelf en je omgeving te zorgen. Want als je slaperig bent, helpt het om te gaan slapen, maar als je overprikkeld bent, moet je juist even (in je eentje) een rustige activiteit doen waar je weer van oplaadt. Voor mij is dat meestal iets creatiefs, zoals schrijven, of een boek lezen.
Ooo die te moe zijn om te kunnen slapen is vreselijk he. Ik moet dan altijd aan baby's denken: die kunnen ook niet slapen als ze teveel prikkels hebben gehad. Beslissingsmoe is ook echt een goede! Die moet op de lijst.
Haha, indrukwekkende lijst met verschillende typen moeheid! En super interessant fenomeen inderdaad ook, die link tussen taal en emotieherkenning. Zelf doe ik onderzoek naar innerlijke spraak (het stemmetje in ons hoofd) bij kinderen met en zonder taalontwikkelingsstoornissen. We zien dat kinderen actief taal gebruiken bij het leren onderscheiden van emoties, en dat mensen met taalproblemen meer moeite hebben met het opmerken van emoties bij anderen én bij zichzelf. Je stuk inspireert me om daar eens over te schrijven op Substack.
wo wat interessant! en hoe zit dat bij mensen die niet een 'innerlijke dialoog' hebben, maar meer in beelden denken?
Goede vraag, en moeilijk goed te beantwoorden in een korte reactie (voor zover we überhaupt al duidelijke antwoorden hebben). Maar ik ben het eens met Lisa Feldman Barrett dat woorden noodzakelijk zijn voor het vormen van emotie concepten. Als die eenmaal zijn vastgelegd, hoeven we woorden niet te worden gezegd, hardop dan wel in stilte. Dus ook beelddenkers hebben de woorden ooit nodig gehad, en op de achtergrond spelen ze waarschijnlijk nog steeds een rol, alleen dan onderbewust in het brein.
Ook een mooi woord: moedermoe. Subcategorie van tropenjarenmoe. (Jammer dat vadermoe niet net zo mooi in het gehoor ligt maar ik denk dat de meeste moeders wel weten dat moedermoe iets anders is dan vadermoe.)