Helemaal eens, Dehue heeft dat erg goed beschreven. Jammer dat haar boeken boeken vaak door mensen met dsm-labels als een aanval gezien worden, terwijl Dehue juist bepleit dat niet het individu, maar de politiek/samenleving het probleem vormt.
Wat een mooie bijdrage! Dat zwart/wit is inderdaad het probleem. En het zou zo mooi zijn als we meer taal hadden voor bijvoorbeeld rouw, en niet het gevoel hebben dat het een probleem is, dat opgelost moet worden. Dank voor het delen!
Bedankt voor dit stuk. Ik vind het een fascinerend onderwerp en na het lezen van 'Betere Mensen' van Trudy Dehue denk ik overal een toenemende trend te herkennen waarbij menselijke ervaringen en de verschillen tussen mensen worden gezien in DSM-termen en dus worden omgezet in medische problemen... die behandeling vereisen. In dit proces van medicalisering kijken we puur naar het individu. Als het te behandelen is, dan hoeven we ons blijkbaar niet druk te maken over de sociale en politieke oorzaken van problemen. Nee, het is het afwijkende individu dat moet worden genormaliseerd. Dat, terwijl volgens mij de definitie van normaal steeds smaller wordt. Menselijke verschillen die we volgens mij als natuurlijke variatie moeten begrijpen, worden nu vaker als stoornis bestempeld.
Ook haar eerdere boek 'De depressie-epidemie', met de veelzeggende ondertitel: 'over de plicht het lot in eigen hand te nemen' vond ik fantastisch om te lezen.
Ik merk in mijn omgeving dat mensen heel graag DSM-termen gebruiken als houvast, om uiting te geven aan hun gevoelens, maar er niet meteen naar de GGZ mee rennen (die drempel is echt nog steeds hoog) maar eerder zelf online zich inlezen hoe ermee om te gaan.
Dat lijkt me vooralsnog niet een verkeerde ontwikkeling, iets meer zelfinzicht en houvast te vinden en niet door allerlei wendingen in het leven uit het lood te worden geslagen.
Ik denk dat die aandacht absoluut goed is om a. te laten zien dat het goed is om om hulp te kunnen vragen en b. zichtbaar te maken dat niemands leven een aaneenschakeling van hoogtepunten is.
Maar, de nuance mist wel en soms moeten we ook omarmen dat tegenslag ook gewoon onderdeel van het leven is. Nu lijkt het soms te zwart/wit, alsof de standaard is: je bent gelukkig en succesvol en als er iets negatiefs is, ga je in therapie.
In mijn ogen zou het een hoop schelen als we echt contact hebben en verbinding bouwen met onze directe omgeving, zodat eenzaamheid vermindert en mensen zich gesteund voelen. (Om je een voorbeeld te geven: ik had vorig jaar een miskraam en die ging gepaard met rottige gevoelens. Die vond ik logisch en therapie had dat niet op kunnen lossen. Het krijgen - en nemen - van ruimte om het delen met mijn omgeving en de steun die ik daardoor ontving, maakte het draaglijker.)
Wel interessant om over na te denken, thanks voor het schrijven!
Ben het eens met de mensen hier in de comments, maar ik vind het wel schrijnend dat je zegt dat de focus op individuele DSM-diagnoses zorgt voor langere wachtlijsten in de GGZ - die wachtlijsten zijn er namelijk ook door bezuinigingen op de zorg in ons land, die overigens ook impact hebben op de kwaliteit van die zorg.
En ik denk dat iedereen recht heeft op GGZ, of hun problemen nou in een DSM-term te vatten zijn of niet. Want met een buitenstaander praten over wat je dwarszit, kan al zoveel betekenen; daar doe je niet alleen jezelf, maar ook je omgeving een plezier mee.
Ik denk zelf dat de GGZ vol zit met mensen zonder 'officiële' stoornis maar met persoonlijkheids problematiek in de brede zin van het woord. Ik herken mijn eigen traject daarin. Als iemand zich somber voelt, ben je depressief, je hebt een angststoornis of bent autistisch. Dat heeft natuurlijk ook met onze financiering van de zorg te maken. Geen stoornis, geen hulp. Maar wat als je wel helemaal vastloopt zonder die officiële stoornis. Ik vind persoonlijk dat we met dat soort snelle (zelf-)diagnoses het 'gewoon' soms moeilijke en uitdagende leven vanuit een beschermingsmechanisme een label geven. Dat we er maar mee om kunnen gaan nu het beestje een naam heeft. Als mensen aan mij vroegen wat ik dan had.. ja goede vraag, even geen grip op het leven? Maar dat is geen stoornis.. conclusie.. interessante vraag die je stelt ;-)
Helemaal eens, Dehue heeft dat erg goed beschreven. Jammer dat haar boeken boeken vaak door mensen met dsm-labels als een aanval gezien worden, terwijl Dehue juist bepleit dat niet het individu, maar de politiek/samenleving het probleem vormt.
Wat een mooie bijdrage! Dat zwart/wit is inderdaad het probleem. En het zou zo mooi zijn als we meer taal hadden voor bijvoorbeeld rouw, en niet het gevoel hebben dat het een probleem is, dat opgelost moet worden. Dank voor het delen!
Bedankt voor dit stuk. Ik vind het een fascinerend onderwerp en na het lezen van 'Betere Mensen' van Trudy Dehue denk ik overal een toenemende trend te herkennen waarbij menselijke ervaringen en de verschillen tussen mensen worden gezien in DSM-termen en dus worden omgezet in medische problemen... die behandeling vereisen. In dit proces van medicalisering kijken we puur naar het individu. Als het te behandelen is, dan hoeven we ons blijkbaar niet druk te maken over de sociale en politieke oorzaken van problemen. Nee, het is het afwijkende individu dat moet worden genormaliseerd. Dat, terwijl volgens mij de definitie van normaal steeds smaller wordt. Menselijke verschillen die we volgens mij als natuurlijke variatie moeten begrijpen, worden nu vaker als stoornis bestempeld.
Ook haar eerdere boek 'De depressie-epidemie', met de veelzeggende ondertitel: 'over de plicht het lot in eigen hand te nemen' vond ik fantastisch om te lezen.
Ik merk in mijn omgeving dat mensen heel graag DSM-termen gebruiken als houvast, om uiting te geven aan hun gevoelens, maar er niet meteen naar de GGZ mee rennen (die drempel is echt nog steeds hoog) maar eerder zelf online zich inlezen hoe ermee om te gaan.
Dat lijkt me vooralsnog niet een verkeerde ontwikkeling, iets meer zelfinzicht en houvast te vinden en niet door allerlei wendingen in het leven uit het lood te worden geslagen.
Ik denk dat die aandacht absoluut goed is om a. te laten zien dat het goed is om om hulp te kunnen vragen en b. zichtbaar te maken dat niemands leven een aaneenschakeling van hoogtepunten is.
Maar, de nuance mist wel en soms moeten we ook omarmen dat tegenslag ook gewoon onderdeel van het leven is. Nu lijkt het soms te zwart/wit, alsof de standaard is: je bent gelukkig en succesvol en als er iets negatiefs is, ga je in therapie.
In mijn ogen zou het een hoop schelen als we echt contact hebben en verbinding bouwen met onze directe omgeving, zodat eenzaamheid vermindert en mensen zich gesteund voelen. (Om je een voorbeeld te geven: ik had vorig jaar een miskraam en die ging gepaard met rottige gevoelens. Die vond ik logisch en therapie had dat niet op kunnen lossen. Het krijgen - en nemen - van ruimte om het delen met mijn omgeving en de steun die ik daardoor ontving, maakte het draaglijker.)
Wel interessant om over na te denken, thanks voor het schrijven!
Ben het eens met de mensen hier in de comments, maar ik vind het wel schrijnend dat je zegt dat de focus op individuele DSM-diagnoses zorgt voor langere wachtlijsten in de GGZ - die wachtlijsten zijn er namelijk ook door bezuinigingen op de zorg in ons land, die overigens ook impact hebben op de kwaliteit van die zorg.
En ik denk dat iedereen recht heeft op GGZ, of hun problemen nou in een DSM-term te vatten zijn of niet. Want met een buitenstaander praten over wat je dwarszit, kan al zoveel betekenen; daar doe je niet alleen jezelf, maar ook je omgeving een plezier mee.
Ik denk zelf dat de GGZ vol zit met mensen zonder 'officiële' stoornis maar met persoonlijkheids problematiek in de brede zin van het woord. Ik herken mijn eigen traject daarin. Als iemand zich somber voelt, ben je depressief, je hebt een angststoornis of bent autistisch. Dat heeft natuurlijk ook met onze financiering van de zorg te maken. Geen stoornis, geen hulp. Maar wat als je wel helemaal vastloopt zonder die officiële stoornis. Ik vind persoonlijk dat we met dat soort snelle (zelf-)diagnoses het 'gewoon' soms moeilijke en uitdagende leven vanuit een beschermingsmechanisme een label geven. Dat we er maar mee om kunnen gaan nu het beestje een naam heeft. Als mensen aan mij vroegen wat ik dan had.. ja goede vraag, even geen grip op het leven? Maar dat is geen stoornis.. conclusie.. interessante vraag die je stelt ;-)