Koffieangst, post-bruiloftpaniek en pre-castrinatie
Plus: hoeveel zou jij betalen om je ex terug te krijgen?
Voor alle nieuwe lezers: welkom! Ik ben Lena Bril (1992), journalist en filosoof. In deze nieuwsbrief neem ik je mee in mijn onderzoek naar therapiecultuur en deel ik mijn fascinatie met zelfhulp/zelfontwikkeling/zelfverbetering. Soms kritisch, maar vanuit een oprecht verlangen naar een Goed Leven en (cringe-alarm) zingeving.
Deze editie houd ik het kort – zomer! – en deel ik alleen wat ik de afgelopen maand heb gelezen en geluisterd. Mocht je benieuwd zijn naar mijn eerdere nieuwsbrieven: hier lees je over mijn ervaring met paardentherapie, een rant over het reduceren van vrouwen tot hun hormoonshuishouding, of mijn analyse van het succes van Emily in Paris en de behoefte aan lobotomie-tv (binnenkort seizoen vier!).
Volgende maand weer een mini-essay. Fijne zomer!
7 gedachten over het moderne leven (en 3 kijktips)
Single zijn is niet altijd fun, vooral omdat je voortdurend in de krant leest over ‘the mating gap’, vrouwen die aan ‘social freezing’ doen (Parool) en mannen van ver in de dertig die maar niet volwassen willen worden (een film uit 2006, Failure To Launch, staat nu in de top-tien best bekeken Netflixfilms). Wat wél leuk is voor singles: Emma de Thouars maakt op TikTok verslavend lekkere kookfilmpjes voor alleenwonenden.
Tiktok failed to load.Enable 3rd party cookies or use another browser
Voor wie geen zin heeft om na een break-up weer te daten, is daar gelukkig een nieuwe aanwinst in het coachinglandschap: de ik-help-je-met-het-terugkrijgen-van-je-ex-coach (Slate).
Wie wel een partner heeft gevonden, worstelt weer met eigen problemen. Zoals de sociale ongemakken en relationele conflicten die een bruiloft met zich mee brengen (mijn favoriete redditforum, Am I The Asshole, staat bomvol bruiloftdilemma’s). Ik heb me lang afgevraagd waarom een trouwerij nou zoveel frictie oplevert in het sociale verkeer en mijn theorie is dat in de moderne bruiloft twee waardensystemen voortdurend met elkaar botsen. Enerzijds het collectivisme (het huwelijk is immers bedacht om twee families samen te smelten) en anderzijds het individualisme (een bruiloft is tegenwoordig vooral een manier om te etaleren wie je bent). Het gevolg: psychologen zien steeds meer mensen (voornamelijk vrouwen) die last hebben van post-wedding anxiety (The Guardian).
Ouders met jonge kinderen hebben het ondertussen ook niet makkelijk. Gelukkig is daar het iPadscherm dat met YouTubefilmpjes van CoComelon je kind een uurtje rustig houdt (en waar ouders zich vervolgens schuldig over voelen). Jia Tolentino schreef voor The New Yorker een diepgravend verhaal over de makers van CoComelon (met een verfrissende conclusie).
(Ik had nog nooit van CoComelon gehoord, maar dit is dus zo ongeveer het bestbekeken YouTubekanaal TER WERELD).
Na de suikervrije cola is nu de cafeïnevrije cola in opmars. Want ja, de gestresste mens mijdt het liefst alles wat onrust of slaapgebrek kan veroorzaken. Ik stopte een maand met koffiedrinken (voor een truffelceremonie, het verslag van mijn trip lees je in Trouw) en dat hielp inderdaad met mijn gevoel van nervositeit. Beter ging ik er niet van slapen, helaas. Ook opvallend: in de VS is cannabis nu populairder dan alcohol (nog zo’n sleepkiller). Het is dus wachten op cola met CBD-olie.
In the Guardian las ik ook over het broertje van uitstelgedrag: precastrinatie. Ofwel de dwangmatige behoefte om dingen zo snel mogelijk te doen (herkenbaar). Ik vraag me wel af: problematiseren we zo niet een, in mijn ogen, prima eigenschap? Ik ervaar vooral profijt van mijn drang to do-lijst zo snel mogelijk weg te werken.
Je zou er bijna moe van worden, het moderne leven, en dus las ik My Year of Rest and Relaxtion van Ottessa Moshfegh, over een knappe jonge vrouw die zichzelf een jaar met heel veel medicijnen in een kunstmatige winterslaap probeert te houden. Dat klinkt als een doodsaaie premisse voor een verhaal, maar ik heb zelden zo gelachen.
Nog zo’n boek waarin een vrouwelijke hoofdpersoon een totaal andere weg inslaat dan het dominante script voorschrijft: All Fours, de zomerhit van Miranda July. Ik was te gast in de podcast Culturele Bagage om deze midlifecrisisroman te duiden.
Tot slot drie kijktips. In de categorie lobotomie-tv keek ik The Flatshare, een Britse serie over twee millennials die door geldgebrek een appartement met één bed delen (hij werkt ‘s nachts, zij overdag). Erg vermakelijk, te bekijken op NPO-start. Het derde seizoen van The Bear (Disney Plus) is wat rommelig en met iets teveel Chef’s Table-achtige close-ups van yuzusausjes, maar de familierelaties zijn weer zo treffend verbeeldt (vooral aflevering acht is 💔) dat ik toch weer jankend op de bank zat. Ontroerend vond ik ook de documentaire Vroeg Verloren, waarin Liesbeth Rasker onderzoekt hoe de dood van een jonge ouder doorwerkt in het volwassen leven van de kinderen.
Tot de volgende!