Emily in Paris en de behoefte aan lobo-tv
(en: de laatste ontwikkelingen rondom TikTok en ChatGPT)
Emily. O, Emily. Ze laat me maar niet los. Wat maakt de Netflixserie Emily in Paris zo onweerstaanbaar? Er is natuurlijk Parijs, de fotogeniekste stad ter wereld. De zon schijnt áltijd (let maar op), de acteurs zijn mooi en de oneliners bijzonder memeable (“Are those Trauma Bangs?”).
Ik vroeg jullie om een verklaring. “Misschien verlang je onbewust naar een ander leven”, opperde een lezer. Emily in Paris is in wezen een glamoureuze variant van Ik Vertrek, de droom van velen Amerikanen. Na het verschijnen van het derde seizoen steeg het aantal buitenlandse verzoeken aan makelaars in Parijs met 1461 procent (!) en schoten de google-zoekacties naar ‘Parijs’ en ‘Verhuizen naar Parijs’ omhoog:
Een andere lezer suggereerde dat kijken naar Emily in Paris een vorm van niets-doen is, vermomd als productiviteit. Je kijkt immers een cultureel relevante serie, met nét genoeg high-brow referenties en semi-intellectuele reflecties op marketing, media en de show zelf (zoals de karikaturale samenwerking met McDonalds – een geinige verwijzing naar de zeep-reclames in de ouderwetse soapserie).
Journalist Kyle Chayka betoogt in een invloedrijk New Yorker-artikel dat de show exemplarisch is voor een nieuw genre: Ambient-tv. Dit soort series zijn “as ignorable as it is interesting,” perfect als achtergrond voor een avond gedachteloos scrollen door Instagram. Zonder schuldgevoel: Emily kijkt immers ook voortdurend op haar telefoon. De auteur beschouwt de populariteit van dit genre als een ‘dystopische’ ontwikkeling, het product van een generatie die enkel geeft om likes en personal branding.
Lees het artikel vooral, het staat bol van de rake observaties (“It provides glossy, comforting oblivion, or, as Matisse once wrote, of his own paintings, “something like a good armchair.”). Tegelijkertijd stoor ik mij aan het opgevoerde clichébeeld van de narcistische, amorele Millennial. Ja, Emily in Paris is uitsluitend buitenkant, alleen sfeer en geen inhoud. Dat miljoenen Millennials daar geen genoeg van krijgen, kun je interpreteren als een teken van totale apathie en desinteresse in de wereld. Volgens mij ligt de verklaring eerder in lijn met jullie reacties: Emily in Paris is een antwoord op de oververmoeide, overprikkelde mens.
Kijken naar Emily in Paris is boven alles een emotieloze ervaring. Het drama wordt zelden dramatisch. Je kunt niet meeleven met de personages omdat ze geen enkele psychologische diepgang krijgen. Nooit zie je de binnenwereld van de personages en complexe emoties blijven buiten beeld. Dat is een verademing voor wie de hele dag bestookt wordt met emotie-opwekkende reclames, nieuwsberichten en TikTokfilmpjes.
Emoties genereren aandacht, weten marketeers. Maar die emoties kost de toeschouwer energie. Neurowetenschappelijk onderzoek toont aan dat enkel het kijken naar angst of verdriet (bijvoorbeeld op tv) een afgezwakte vorm van die emotie in het lichaam simuleert (ja, zelfs bij het lezen van het woord ‘angst’ produceert je lichaam ‘bange’ sensaties, zij het in hele milde vorm). Vind je het gek dat de eerste internet-generatie uitgeput op de bank zit?
Emily in Paris is niet zozeer ambient-tv, maar wat ik bij dezen uitroep tot ‘lobo-tv’: een kijkervaring zonder emotionele prikkels, een vakantie voor de fried brain.
Zoals een van jullie terecht opmerkte: helemaal niets doen is voor velen het allermoeilijkst. Rust houden vraagt om ontspanning van lichaam én geest. Vooral dat laatste is nogal een opgave als elke beluisterde podcast en gelezen boek bijdraagt aan je culturele kapitaal. Ik luisterde de podcast van Ezra Klein (ding, ding, status!) over de Sabbath, de verplichte religieuze rustdag. Cultuurcriticus Judith Shulevitz beschrijft hoe je op die dag “niets met de wereld doet” maar “de wereld over je heen laat komen.” En “omdat niemand productief is, wordt rusten een collectieve en betekenisvolle ervaring.”
Dat klinkt toch heerlijk? Het zou me niets verbazen als het vervolg op Quiet Quitting de renaissance van de vrije zondag wordt. Tot die tijd moeten millennials het doen met semi-collectieve rust: Emily in Paris.
En dan de linkjes van de week
TikToks moederbedrijf, ByteDance, bespioneerde een Amerikaanse journalist. De roep om een TikTok-verbod zwelt aan…
Alexander Klöpping voert ondertussen in Nederland campagne tegen TikTok. Lees zijn (door ChatGPT geschreven) opiniestuk in zijn nieuwsbrief.
Praten met ChatGPT als je je alleen voelt: deze AI-expert denkt dat de technologie eenzaamheid kan bestrijden. Het is geen alles-in-één-oplossing, nuanceert de auteur. Eerder een manier om het isolement van ouderen te doorbreken.
Merkstrateeg en ontwerper Benjamin Benichou bedacht voor Nike een AI-gegeneerde campagne: The Impossible Store. Denk: waanzinnige schoenenwinkels op Mars en de Mount Everest.
Hier kon je op wachten: Gen-Z’ers omarmen de old school digitale camera.
Gentrificatie een noodzakelijk kwaad? Dat is een mythe.
Prins Harry is op wraaktocht. Eerst smulden we er van, nu lijken we het alweer zat. Zelfs in het trauma-geobsedeerde Amerika lijkt de publieke opinie zich nu tegen de ‘Naughty One’ te keren.
Tot de volgende!