Parijs, Substackreserveringen & stalkercontent
Een zure nieuwsbrief vol tips
Begin april was ik in Parijs. Op de eerste dag besloot ik een daghap te eten in een overdekte markt op de Rue De Bretagne (een tip van Alison Roman in
). Ik had mijn zee-egel nog niet aangeraakt, of een kennis uit Amsterdam wandelde mijn gezichtsveld in.We hugden, lachten om het toeval, zeiden smakelijk eten! en gingen ieder ons weg.
De volgende dag slenterde ik in de buurt van de Bastille en had trek in een vroege lunch. Ik streek neer bij een bistrot (getipt door
). Het terras was leeg, de obers katerig en de Parijzenaars nog in ontbijtmodus. Terwijl ik de kaart bestudeerde – Terrine de campagne? Coquilles? – hoorde ik een bekende stem. De stem van de Amsterdamse kennis.We lachten om het toeval, haha alweer, zij het nu met voelbaar ongemak. ‘Wat zijn jullie plannen de rest van het weekend,’ vroeg ik om de spanning uit de lucht te halen. Een lijst met restaurantreserveringen – voor vroege én late lunch, snacks, diner – volgde.
Elke brasserie of bouillon herkende ik van mijn eigen tiplijst.
Toen daalde het besef in: ik stond hier in de Havermelkelite-equivalent van de TikTokrij. Terwijl ik een uur eerder nog mijn neus ophaalde voor de drom toeristen voor een bakkerij met crookies, bleek ik te leiden aan precies hetzelfde inspiratieloze kuddegedrag.
Op elke tiplijst en daarom altijd vol gereserveerd: Le Clown Bar (met in beeld, de populaire kikkererwtensnack, panisse).
Niets nieuws aan de horizon – smaak is altijd een klassenkwestie geweest. Wat wel ‘nieuw’ is in het internettijdperk: de toegankelijkheid van dat culturele kapitaal. In de begindagen van sociale media hoefde je alleen de juiste influencers te volgen om te weten welke café’s bon-ton zijn, en welke niet. Substack heeft van de juiste smaak een (direct) verdienmodel gemaakt. Wie wil, kan nu betalen voor de ‘goede’ tips.
En je kunt eigenlijk niet meer naar Parijs zonder ijs met natuurwijn bij Folderol
Terwijl ik mijn blini’s met tarama opat (geweldige tip, dank
) , verlangde ik terug naar de tijd dat iedereen tijdens een weekendje Parijs braaf de Sacré-Coeur en het Louvre bezocht en vieze pasta in een overprized toeristentent at. Om vijf minuten later mijn Google Maps erbij te pakken: waar zal ik ‘s avonds eten?Gratis tipssss
‘Goedkoper dan therapie en misschien wel doeltreffender,’ noemde recensent Femke Essink In het oog. Bij die beschrijving van het nieuwe boek van Marijke Schermer sluit ik me graag aan. En zou daaraan willen toevoegen: het verhaal over een stalkende microbioloog is ook een stuk grappiger dan een bezoek aan de psycholoog.
Over stalkers gesproken: de Netflixsensatie Baby Reindeer, over een vrouwelijke stalker, laat zien dat daders en slachtoffers soms niet zo moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Verfrissend.
Ik keek sowieso uitzonderlijk veel series de afgelopen tijd (keelontsteking). Favorieten waren Insecure (een HBO-sitcom over twee vrouwen van kleur op zoek naar de liefde in L.A.), Hacks (nog een HBO-comedy, waarin een Gen-z schrijver een Boomer comedian helpt met haar laatste show in Vegas).
En ik luisterde Mina & Mevrouw, de nieuwe podcast van Maartje van Duijn (bekend van de Plantage van onze voorouders). Een ge-wel-dig onderzoek naar de relatie tussen van Duijns overgrootmoeder en haar dienstmeisje. Het verhaal van Mina en haar ‘mevrouw’ is intiem, leerzaam – en maakt invoelbaar hoe ongelijkheid wordt weggepoetst door culturele normen en etiquette.
Essayist Leslie Jamison dook voor The New Yorker in het fenomeen gaslighting. Jamison ziet: het is óók zinvol om te kijken naar het ‘aandeel’ van het slachtoffer in deze manipulatieve dynamiek.
Scenarioschrijver Rose Cartwright was het boegbeeld van de psychische stoornis OCD. Tot alles wat ze dacht te weten over haar mentale ‘ziekte’ op losse schroeven kwam te staan (en ze verlossing vond in, jawel, psychedelica).
Schrijver Bregje Hofstede verdiepte zich voor De Correspondent in de almaar groeiende populariteit van goeroe Eckhart Tolle.
Iets minder bekend dan Tolles The Power of Now, maar eveneens een verkoophit in Nederland: het zelfhulpboek De Fontein van Els van Steijn. Voor mijn rubriek Lena zoekt houvast in Trouw dook in het geheim van het stille succes van dit familieopstellingenboek.
Voor diezelfde rubriek dompelde ik me eerder deze maand onder in #grieftok – en ontdekte de helende werking van het donkerste plekje op TikTok.
Tot slot: wat zeg je tegen vrienden in de rouw? En waarover zwijg je? Voor Volkskrant Magazine stelde ik 45 rouwetiquette op. In de podcast Culturele Bagage vertel ik wat de absolute no go’s zijn (en hoe je een rouwende wél kunt helpen).
Met dank aan Indy en Randa voor de serietips tijdens koortsige dagen.
Tot de volgende!