Maatschappijkritiek op het strand
Over het White Lotus-effect
Op een strandbedje in Zuid Portugal dacht ik voortdurend aan White Lotus. Dankzij de HBO-serie is het moeilijk om je vakantie níet met een maatschappijkritische bril te bekijken.
Regelmatig hoor ik mensen een weekje weg vergelijken met het fictieve resort. Een kennis vertelde met een mengsel van schuldgevoel en tevredenheid over 'hoe zorgzaam' het personeel in haar Thaise hotel was. Een vriend hield maar niet op over zijn ongemak bij het aanzien van al die andere rijke mensen in een Egyptische Club Med.
Tegelijkertijd lagen zij, net als ik, wél op die strandbedjes. Met dank aan White Lotus is er nu een acceptabele manier om die toerismeschaamte te benoemen en vervolgens te gebruiken om niet alleen je economische, maar ook je culturele kapitaal te etaleren. Je verwijst naar een high brow televisieserie (subtext: ik kijk de juiste series voor Ons Soort Mensen), maakt een ironische opmerking (liefst met een Marxistische of Pikettyverwijzing) – om vervolgens weer onder je parasol in slaap te dommelen.
Olivia en Paula lezen in seizoen één Sexual Personae van feminist Camille Paglia en The Wretched of the Earth, een filosofische verhandeling van imperialisme en kolonialisme.
De serie speelt opzichtig met deze hypocrisie. Het is de vraag of deze ironie uiteindelijk bij de kijker landt. Of erger: de kijker lijkt het voorbeeld van de personages te volgen. Niet alleen maakt de serie van toerismeschaamte een meme, het voedt de reisindustrie.
Sinds het tweede seizoen van White Lotus is het toerisme in Sicilië geëxplodeerd. Het Four Seasons Hotel (waar de serie is opgenomen) wordt overspoeld met verzoeken. Reisorganisaties adverteren ondertussen met White Lotusgidsen-en tours (een 'authentieke' ervaring, geleid door 'echte' Sicilianen, of een tour ‘speciaal voor queers’).
Dit White Lotus-toerisme legt bloot waarom de middenklasse zo graag kijkt naar White Lotus, Succession of Triangle of Sadness. Niet omdat we kritisch willen zijn op de superrijken. Maar omdat we stiekem hopen ooit zélf zo rijk te worden. We kijken naar dit soort series en vereenzelvigen ons met de geprivilegieerde personages. We lachen misschien om hun wereldvreemdheid maar maken ondertussen mentale notities: we moeten dus naar Sicilië op vakantie, kleding dragen die quiet luxury uitstraalt en boeken lezen van Rutger Bregman/Nietzsche/Judith Butler.
Zucht. Tips voor hoe om te gaan met dit cynisme zijn van harte welkom.
Leesvoer voor op dat strandbedje
De oplossing voor alles: luister naar je lichaam. Maar ís je lichaam wel de beste raadgever? Interessant stuk van The New Yorker over interoceptie.
Over luisteren naar je lichaam gesproken. Voor De Correspondent schreef ik een analyse over emoties. Die blijken niet, zoals lang gedacht, aangeboren en universeel te zijn. Woede ‘borrelt’ niet op in je lichaam, je máákt je boosheid.
Ik was twaalf toen ik voor het eerst Mean Girls zag. Die film heeft grote invloed gehad op hoe ik mijn vriendschappen op de middelbare school ervaarde. Nina Polak interviewde voor De Correspondent de bedenker van de term ‘meidenvenijn.’
Lynn Berger schreef eveneens op De Correspondent een prachtig essay over de midlife crisis en de behoefte aan nieuwe scripts voor de aanvang van de tweede helft van het leven.
Dit is een ge-wel-dig dubbelprofiel van een vrouw die wereldberoemd werd met haar verkrachtingsmemoir en de man die zij vals beschuldigde.
De auteur van dat dubbelprofiel, Rachel Aviv, schreef ook het boek Strangers To Ourselves, over de verschillende verhalen rondom psychische stoornissen. Hier lees je mijn beschouwing in De Groene Amsterdammer van Aviv’s debuut.
Ook in De Groene: dit vermakelijke essay van Koen Haegens over in de rij staan.
Wil je investeren in je carrière? Als je een vrouw bent, loont het méér om af te vallen dan om een cursus of extra opleiding te volgen. The Economist zet uiteen waarom dun-zijn voor vrouwen een economische kwestie is.
Wie ís Sarah Jessica Parker? Een journalist van The New Yorker doet een poging om dichtbij de ster van Sex And The City te komen.