Deel twee: het paard, de coach – een inzicht

En: waarom vrienden een prominentere rol verdienen in hoe we ons leven vormgeven

Ontwerper Stella McCartney is een stichting begonnen voor paardentherapie, las ik laatst in de Amerikaanse Vogue. Coaching of therapie met een paard, is, kortom, een vibe.

Ik was nieuwsgierig naar de aantrekkingskracht van het paard, dus ging ik op bezoek bij Annet (coach) en Britt (het paard). In mijn vorige nieuwsbrief vertelde ik al over de theorie achter paardencoaching, hier lees je ‘m terug. Vandaag: de praktijk.

Britt wachtte al op mij in een veldje, afgezet met een koord. Na een korte instructie van Annet (‘Denk niet teveel na, probeer gewoon contact te maken met het paard) voegde ik me bij haar.

Ik had me een reusachtig inktzwart paard voorgesteld. Een aanwezigheid die zoveel ontzag inboezemt, dat ik als vanzelf zou veranderen in een emotioneel weekdier. Britt bleek een stuk kleiner dan verwacht. Ze maakte een zachtaardige indruk – geenszins intimiderend.

Onhandig keek ik toe hoe Britt haar eigen gang ging op het veldje. Ze graasde wat, scharrelde rond, negeerde mij volledig – draaide zelfs een flinke drol. Eerlijk: ik voelde me – net als Kim-Lian van der Meij – een beetje afgewezen door Britt.

‘Zoek maar toenadering’ moedigde Annet me aan.

Op een onbewoond eiland

Ik probeerde in Britts blikveld te komen, volgens mij begon ik zelfs tegen haar te praten. De merrie had er geen oren naar.

De coach zag ook in dat er in deze situatie iets moest veranderen. ‘En stel je nu eens voor dat je alleen op een onbewoond eiland bent met Britt. Wat zou je doen?’

Tja, dan zou ik een vriendschap met Britt moeten sluiten.

Verman je, dacht ik. Zet je over je schroom heen. Aplomb sloeg ik mijn armen om het paard heen.

Wat er toen gebeurde was volgens Annet ‘uniek’. Britt duwde met volle kracht haar kop in mijn buik en schoof me zo een halve meter bij haar vandaan. Zelf bleef ze staan: soeverein, doch vriendelijk. Uiteindelijk zocht ze zélf toenadering en omsloot me in een soort paardenomhelzing (zie ook: de foto).

‘Hoe is dat voor jou?’

Eenmaal terug bij het haardvuur vroeg de coach: ‘Wat betekende dit voor jou?’

Ik prevelde iets over angst voor intimiteit, de relatie met mijn ouders – cliché’s die op zo’n moment opdringen. Een huichelaar, voel ik me altijd als therapeuten vragen stellen als ‘hoe voelt dat voor jou?’

Eehhhh, geen idee?

De volgende ochtend werd ik wakker uit een koortsdroom. Zou dit het paardeneffect zijn? De spanning die was losgeschud? Een uur later werd duidelijk: dit was geen paardeneffect, maar buikgriep.

De hero’s journey als therapie

En toch, een paar weken later, denk ik regelmatig terug aan Britt. Je kunt in de reactie van het paard allerlei metaforen zien voor menselijk contact. De herinnering is ook beeldender dan die van een doorbraak bij een psycholoog: het bos, de nevel, het zwijgende dier. Ofwel: de basisingrediënten voor een verhaal – trek de natuur in, ga het conflict aan, krijg nieuw inzicht – zijn aanwezig bij paardencoaching. Dus die paardenvibe in de therapiewereld– ik snap het wel.

Tipsssss

• Dankzij de film Saltburn beleeft Sophie Ellis-Bextor een renaissance en I love it. In maart ga ik naar haar concert, tot die tijd luister ik dit album weer op repeat.

• Sindskort heb ik een column in Tijdgeest, het weekendmagazine van Trouw. Lena zoekt houvast, luidt de veelzeggende naam van de rubriek. Elke twee weken onderzoek ik er een zelfhulptrend, wellnesscultus of moderne goeroe. In aflevering één: waarom millennials nog steeds niet kunnen overleven zonder de kinderboeken van Francine Oomen.

• Philip Huff, zeer gewaardeerde vriend, schreef de verbluffende roman Open, over een gestrande non-monogame relatie. Denk: Turks Fruit van Jan Wolkers meets Maggie Nelson’s Bluets, intellectueel en juicy – VIJF STERREN

• Veruit de mooiste film van 2024 tot nu toe: Perfect Days van regisseur Wim Wenders. Een poëtisch portret van een schoonmaker in Japan. Er gebeurt niets, een verhaal ontbreekt, en toch was ik vanaf de eerste minuut engaged.

• Heeft het kerngezin haar beste tijd gehad? Lotte Houwink ten Cate schreef in de Groene Amsterdammer dit verfrissende essay over de dwingende mythe van het kerngezin (en waarom het alleenstaand ouderschap niet alleen ‘hard werken’ is). Ezra Klein interviewde in zijn podcast journalist Rhaina Cohen, die pleit voor nieuwe samenlevingsvormen waarin vriendschappen centraal staan.

• De Nederlandse taal kent natuurlijk het onvertaalbare ‘gezellig’. Ook vrij uniek: het begrip ‘niksen’. The Guardian ziet in het ‘niksen’ de nieuwe wellness trend en mogelijke oplossing voor burn-out.

• Of Nederlanders zelf daadwerkelijk de kunst van het ‘niksen’ nog beheersen, is de vraag. Filosoof Fleur Jongepier zocht voor Trouw uit waarom niets doen tegenwoordig zo moeilijk is.

• Nog eentje dan. Linkse columnisten schrijven de verkiezingszege van de PVV graag toe aan teleurstelling, angst en onbehagen onder kiezers. Journalist Jesse Frederik dook in de verklaringen van de opkomst van rechtspopulisme en ziet: het bewijs dat mensen op een antimigratiepartij stemmen omdat ze tegen migratie zijn, is overweldigend. Flinke longread, zeker de tijd waard.

Ik ben benieuwd: over welke therapie-of coachingsvorm wil je meer weten? Ik offer me graag op als proefkonijn. Als je suggesties hebt, mail gerust terug of laat een reactie achter op Substack.

Tot de volgende!