De vrouw ≠ haar hormonen
En: een goede film over seks, een interview met een sociopaat en een podcastserie over de schadelijke gevolgen van, jawel, meditatie.
De boksschool waar ik train zit in een lekkend, gehorig gebouw. Voordeel daarvan is dat je in de vrouwenkleedkamer elk gesprek uit de mannenkleedkamer kunt volgen.
Zo luisterde ik laatst naar een gesprek tussen twee frisse dertigers (type oorbelletje, zichzelf identificerend als feminist). Het onderwerp: de grillen van hun vriendinnen. De één, zwanger, was volgens haar vriend ‘voor geen rede vatbaar.’ Hij nam daarom de nobele taak op zich ‘het allemaal over zich heen te laten komen’, zichzelf voorhoudend ‘dat hij nu de rationele van de twee moest zijn.’
De andere dertiger, geen toekomstige vader, was eveneens op de hoogte van de hormoonhuishouding van zijn geliefde. Ze hield haar cyclus bij in een app, waar hij nauw bij betrokken was, want: natuurlijke anticonceptie. Gevolg: manlief kon de klok erop gelijk zetten wanneer zijn vriendin geen zin in seks had, of, eveneens ‘irrationeel’ was.
Jeetje, dacht ik terwijl ik mijn bondage ombond.
‘Je bent slimmer dan ik dacht!’
Na de zaktraining vertelde een regisseur in de vrouwenkleedkamer over de samenwerking met een creatief directeur aan een commercial.
‘Ze is slimmer dan ik dacht!' had hij gezegd ten overstaan van de volledige crew.
En dat was slechts één van de vele seksistische opmerkingen die ze naar haar hoofd kreeg (‘Laat deze gaan’, appte de producent haar tijdens een vergadering waarin de creatief directeur wéér een toespeling maakte over haar bekwaamheid).
Leidt zoveel aandacht voor de cyclus tot emancipatie?
Op de pont naar huis echode deze twee gesprekken door mij hoofd. De twee frisse dertigers, weet ik, hebben de beste bedoelingen. De recente aandacht voor de invloed van de cyclus, nemen zij serieus. Ze luisteren als hun wederhelft vertelt dat ze ‘in de herfst van haar cyclus liever geen beslissingen maken,’ en in ‘de lente juist zoveel energie hebben.’
Die bewustwording van de invloed van hormonen, lijkt me, nadat eeuwenlang het vrouwelijk lichaam door de wetenschap is genegeerd, een teken van vooruitgang. Toch kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat de aandacht voor de cyclus, bijdraagt aan het seksisme waar de regisseur mee te maken heeft.
‘Mijn vriendin zit in haar herfst, dus reageert ze vanuit emotie.’ Het is een nieuwe variant op: ‘Ben je ongesteld ofzo’.
Kijk af bij de coach: ‘Hoe is dit voor jou?’
De vraag is dan: wat is het alternatief? Hoe neem je de fluctuaties in de cyclus én de vrouw als rationeel wezen, serieus?
Het eerste antwoord schuilt, denk ik, in het opheffen van de kunstmatige scheiding tussen ratio en emoties. Dit onderscheid, afkomstig uit de Verlichting, is in de emotiewetenschappen al jaren achterhaald. Een vrouw is, in welk deel van haar cyclus, niet minder ‘rationeel’ en kan, ook onderhevig aan meer oestrogeen, prima beslissingen maken. Sterker: bewustwording over het meespelen van die hormonen, kunnen de besluiten zelfs verbeteren.
Het tweede antwoord ligt denk ik in daadwerkelijke interesse van mannen in het vrouwelijk lichaam. Als je vriendin op een bepaalde manier reageert, plaats jezelf dan niet buiten de situatie (‘ik moet nu rationeel blijven’) maar vraag: ‘Waarom denk je dat?’ en ‘Kun je me uitleggen waar dat vandaan komt?’
Niet zo sexy, zulk coachingsjargon. Maar zulke vragen kunnen leiden tot meer begrip van de unieke ervaring van bijvoorbeeld je vriendin. En zo, hopelijk, tot minder generalisaties over ‘die hormonale vrouwen.’
Tipssss
Meditatie wordt gepresenteerd als hét medicijn tegen (milde) mentale gezondheidsklachten. Zeker stilteretraites, zoals Vipassana’s, zijn daarom bijzonder populair. The Financial Times ontdekte dat deze meditatie bij een groep mensen niet helend werkt, maar juist ernstige psychische klachten veroorzaakt. De krant maakte er deze (schokkende) podcasterie over:
Leslie Jamison, misschien wel de beste essayist van het moment, publiceerde afgelopen week haar memoires, Splinters. Jamison stond bovenaan de berg van succes: verkocht veel boeken, kreeg lovende recensies. En dan wordt ze moeder, verlaat vlak na de geboorte haar geliefde. Te midden van de chaos van het alleenstaande moederschap probeert Jamison zichzelf – als schrijver, als persoon – bijeen te houden. Ik las het in één zit uit.
Hoe is het om sociopaat te zijn? The New York Times interviewde Patric Gagne, auteur van Sociopath – een boek over haar ervaring met deze, nogal gevreesde, psychische stoornis.
Millennials zijn zich steeds bewuster van de invloed van ‘giftige’ vrienden op hun mentale gezondheid. Is dat een goede ontwikkeling, vraagt The Guardian zich af. Of geven we vriendschappen nu te snel op?
In de zomer van 2022 werd ik gebeld door een ‘CIA-agent’, met de mededeling dat criminelen mijn identiteit gestolen hadden. Er was een auto gevonden, buiten de stad, geregistreerd op mijn naam – op de achterbank lag een deken doordrenkt in bloed. Een uur later kwam de aap uit de mouw, ik moest geld overmaken, en pas toen hing ik op. In een viral artikel beschrijft de geldcolumnist van The Cut een vrijwel identieke ervaring en laat zo zien hoe een rationeel mens zich voor 50.000 dollar laat oplichten.
De film How to have sex voerde mij direct terug naar 2010, examenreis op Mallorca. De cocktailemmers, de döner middenin de nacht, vozen op een donker strand. Die fase in je leven dat álles om seks draait, terwijl je nog geen enkel begrip hebt van goede seks. En hoe dat, uiteindelijk, leidt tot het grijze gebied waarin grenzen verkend, en, in het geval van de hoofdpersoon, luidkeels worden overschreden.
Voor Trouw schreef ik een essay over Google Calendar, de beknellende invloed van ‘agendisering’
op mijn leven (en hoe ik ongeordende, écht vrije tijd, met dank aan een tijdsontwerper, hervond).